ถึงเธอ...ประเทศไทยที่รัก

วันที่สอง คืนที่สามในเวียดนามวันนี้...เหนื่อยเหลือเกิน
เหนื่อยกับการเดินทางไปดูบ้านเช่า ขนาดความสูง 3 ชั้น...แต่แปลกใจจริงๆ ทำไมห้องน้ำชั้น 2 ถึงไม่มีหลังคา และห้องนอนชั้น 3 ที่มีหน้าต่างก็สามารถเปิดออกไป say hello ทักทายคนที่เข้ามาทำธุระในห้องน้ำข้างล่างได้??? ส่วนราคาของบ้านเมื่อหารแล้วก็พอใช้ได้อยู่ แต่ไม่รวมค่าน้ำค่าไฟนี่สิ แถมเฟอร์นิเจอร์ต่างๆ ก็ไม่มีเสียด้วย เลยตกลงตัดสินใจว่าจะอยู่ที่หอพักใกล้ๆ ห้องพักชั่วคราวนี้

ถึงอย่างนั้นก็มีเหตุให้ต้องใช้จ่ายเงินจำนวนค่อนข้างมากสำหรับห้องพักชั่วคราวอีก เพราะวันอาทิตย์ (พรุ่งนี้) เป็นวันครูของเวียดนาม ส่วนวันจันทร์ก็ดูเหมือนว่าจะหยุดชดเชยอีก กว่าเจ้าของหอพักจะมาดูห้องให้ได้ก็ปาเข้าไปวันอังคาร รวมๆ แล้วใช้จ่ายกับห้องชั่วคราวไปก็เกือบ 60$ เลยทีเดียว (แปลกดีว่าหอพักมีวันหยุดด้วย ไม่เหมือนที่ไทยนะ มาตอนไหนก็ได้ ยิ่งมาเร็วยิ่งดี)

ข้าววันนี้ทานไปทั้งหมดหนึ่งมื้อ (ข้าวเยอะมากอ่ะ กินกันอิ่มข้ามมื้อเลย) ณ โรงอาหารของหอพักนักศึกษาลาว และได้รู้จักกับเพื่อนใหม่ชาวลาว (แต่ตอนนี้ลืมไปแล้วว่าชื่ออะไร แหะๆ) ดูๆ ไปแล้วชาวลาวก็คล้ายๆ กับคนอีสานของไทยนะ แต่จะขาวกว่าหน่อย เท่าที่สังเกตดูแล้วจะมีคนลาวค่อนข้างมากทีเดียวที่มาเรียนในเวียดนาม แต่แทบจะไม่มีคนไทยเลยที่มาเรียนเวียดนาม ส่วนมากถ้ามาก็จะมาเที่ยวกัน อาจจะเป็นเพราะลาวอยู่ติดกันเลยกับเวียดนาม และคนเวียดนามไม่ค่อยพูดอังกฤษด้วย (ได้คุยกับนักเรียนเวียดนามคนนึง เขาว่าเขาพูดภาษาฝรั่งเศสได้ แต่ภาษาอังกฤษค่อนข้างยาก เพราะออกเสียงคล้ายๆ กันแล้วจะงงว่าตัวเองพูดภาษาอะไรอยู่กันแน่) ส่วนสาเหตุที่ไม่ค่อยมีคนไทยมาเรียนนัก...คิดว่าคงเพราะบ้านเราสบายกว่า ขนาดมาแค่สามวันสองคืนยังคิดถึงประเทศไทยเลย เพราะสะดวกกว่าและสบายกว่ากันด้วย อาหารก็มีให้เลือกมากมายกว่า ที่สำคัญไม่ต้องกลัวว่าจะเป็น "กอนจอ" หรือ "กอนแมว" (เนื้อหมา กับ เนื้อแมวในภาษาเวียดนามจ๊ะ) จะว่าไปเนื้อหมูเองก็มีกลิ่นแปลกๆ เหมือนไม่ค่อยสะอาดเท่าไรเลย

ตกเย็นเพื่อนชาวลาวก็ชวนไปกินข้าว แล้วพูดขึ้นมาทำนองว่า "อยู่เวียดนามระวังเป็นริดสีดวงนะ" ก็งงว่าทำไมต้องริซซี่ นั่นเพราะอาหารของที่นี่เขาไม่ค่อยมีผักเท่าไรเลย ถ้ามีก็ผัดผักน้ำมันย้อยได้อีกนะเออ

เอาล่ะ วันนี้เหนื่อยมาก ง่วงนอนมากด้วย ขอแปะเอาไว้เท่านี้ก่อน
สำหรับภาระกิจพรุ่งนี้คือการขอย้ายจากห้องเดี่ยว มานอนห้องคู่กับเพื่อน(หนึ่ง) เพราะสบายกว่า และที่สำคัญ "เปิดประตูห้องไว้ เน็ตก็เข้าถึงในห้อง" ฮ่าๆๆๆ (กูจะบ้าตาย)