แต่ละวันเมื่อก่อนมันช่าง...งมงาย

เนิ่นนานเท่าไรไม่รู้ที่รอเธอ ฉันจำไม่ได้
ที่จำได้ดีคือฉันมีเพียงเธอ แม้นานสักแค่ไหน

เธออยู่ที่ใดยังรักกันไหม ฉันไม่รู้ แต่ที่รู้คือฉันนั้นยังไม่เปลี่ยนใจ
ยังอยู่ตรงนี้ถึงแม้จะเหงาและเดียวดาย

ไม่ผิดใช่ไหมที่ฉันจะยังรักเธอ ไม่ว่าเธอกับฉันวันนี้จะอยู่แสนไกล
ก็ยังจะรออย่างมีความหวัง ยังคงไม่เปลี่ยนไป
ไม่ว่าใครจะมองว่าฉันงมงาย ฉันก็ยังเหมือนเดิม

เมื่อเธอมีทางชีวิตไม่เหมือนฉัน ฉันห้ามไม่ได้
แต่ฉันจะมีชีวิตเพื่อรอเธอ แม้วันสุดท้าย

เกิดมาได้เจอคนที่ตามหามานานแสนนาน ทำให้รู้ว่าเธอมีค่ามากแค่ไหน
จะอยู่ตรงนี้ถึงแม้ว่าฉันจะไม่เหลือใคร

ไม่ผิดใช่ไหมที่ฉันจะยังรักเธอ ไม่ว่าเธอกับฉันวันนี้จะอยู่แสนไกล
ก็ยังจะรออย่างมีความหวัง ยังคงไม่เปลี่ยนไป
ไม่ว่าใครจะมองว่าฉันงมงาย ฉันก็ยังเหมือนเดิม

จะรอแค่เธอถึงแม้ใครหาว่างมงาย
ไม่ผิดใช่ไหมที่ฉันจะยังรักเธอ ไม่ว่าเธอกับฉันวันนี้จะอยู่แสนไกล
ก็ยังจะรออย่างมีความหวัง ยังคงไม่เปลี่ยนไป
ไม่ว่านานเท่าไรยังมีเพียงเธอ (ไม่ผิดใช่ไหมที่ฉันมีเธอคนเดียวในหัวใจ)
ไม่ว่ายังไง ฉันก็จะรักเธอ

---

เมื่อก่อนนั้น...แต่ละวันมันช่างงมงาย
ช่างเดียวดายและมองไม่เห็นค่าตัวเอง
มัวแต่รั้ง แต่รอ...ให้ใครสักคนนึงมารัก มาใส่ใจตัวเรา...
...แต่ตัวเราเองกลับลืมคนที่เขารักและเป็นห่วงเรามากที่สุด..."พ่อ" "แม่"

จนถึงวันนี้...
ได้เข้าใจ และรับรู้แล้วว่าพวกท่านรักเราเสมอ
เป็นห่วงเราตลอดเวลา ไม่ว่าเราจะอยู่ใกล้หรืออยู่ไกลแค่ไหน
ท่านอาจจะบ่น จะดุ จะว่าเราบ้าง...แต่นั่นก็เพราะท่านเป็นห่วง
...และหวังดีกับเราเสมอ...

อบอุ่นในหัวใจทุกครั้งที่ได้รู้ว่า...อย่างน้อยก็มีคนสองคนที่รักเรา
...คนสองคนที่เป็นห่วงเรา...
...คนสองคนที่หาแต่สิ่งดีๆ ให้เรา โดยไม่เคยหยุด แม้จะเหนื่อยแค่ไหน...
...คนสองคนที่ไม่ได้ต้องการให้เรารักท่านตอบ...
...แค่ท่านได้รักเรา ได้เป็นห่วง ได้ดูแล ได้เลือกสิ่งดีๆ ให้กับเรา...
...แค่นั้นท่านก็สุขใจแล้ว...

ขอบคุณคุณพ่อ คุณแม่ที่คอยเป็นกำลังใจให้เสมอมา
แม้ว่าเด็กคนนี้จะไม่ค่อยใส่ใจเท่าที่ควร
แต่อยากให้รู้ไว้ว่า..."รักเสมอ" เหมือนกัน ^v^