This isn't bad day...but very very bad day!!

อ๊ากกกกกก เหนื่อยที่สุด!!!
จะมีวันไหนในเมืองฮานอยเหนื่อยขนาดนี้อีกไหมเจ้าคะ
...เหมือนอยากจะกรี๊ดดังๆ ที่กลางถนน แต่กลัวรถมอเตอร์ไซต์จะตกใจแล้วชนกันเสียก่อนเนี่ยสิ

เหตุการณ์วิปโยควันนี้มันบังเกิดขึ้นจากจดหมาย EMS จากบริษัทรับฝากของระหว่างประเทศจากไปรษณีย์ไทยมายังเวียดนาม...มันส่งมาเมื่อวานซืนนี้ แน่นอนว่าของของใคร ใครก็หวง ก็ห่วง อยากได้มาไว้กับตัวให้เร็วที่สุด และเมื่อได้สอบถามจากศูนย์รับส่งของใกล้ๆ Bach Khao ตรงถนน Ta Quang Buu ...คุณพนักงานก็เขียนทีอยู่ของบริษัทที่ส่งไอ้จดหมาย EMS นี่มาให้ เมื่อได้ที่อยู่แล้วเราก็หาเวลาไปรับของซึ่งก็คือวันนี้ประมาณ 10 โมงครึ่ง

ที่ตั้งของบริษัทเจ้ากรรมที่ส่งจดหมายมาเนี่ยอยู่ในเขต Tu Liem (สงสัยล่ะสิว่าเขตไหน) มีหลายคนถามแซวมาว่า "ไง ได้กินเนื้อหมาแล้วยัง? อร่อยไหม?" หากอยากทราบคำตอบของคำถามนี้ให้ลองมาเขตที่ว่านี้ดู เพราะเป็นแถบที่เขา "กินหมา" กัน (นั่งรถผ่านตลาด เห็นนอนอยู่บนแพงตรึมเลย)

เมื่อไปถึงยังบริษัทที่ว่า...ไอ้คุณยาม (ขอเรียกเมิงอย่างงี้ เพราะเมิงพูดอังกฤษไม่ได้ แถมยังบอกทางไม่ถูก อีกทั้งยังทำพี่เบ่งใส่กุอีก อีxxx) มันไม่ยอมให้เข้าไปสอบถามคนด้านในที่เคาต์เตอร์ และไอ้คุณยามอีกคนที่อยู่ตู้ กูถามอะไรมันก็ตอบแต่ yes yes ...กูให้เลือกว่าไอ้ที่ใหญ่กว่าเมิงเมื่อกี้อ่ะมันเขียน 26 หรือ 216 เมิงก็ yes yes แล้วมันตรงคำถามไหม๊ห๊า???

แน่นอนว่า ณ จุดๆ นั้น...ถ้าอากาศร้อนแบบเมืองไทย สงสัยได้ตบกับยามไปแล้ว =.=
...คือไม่เข้าใจน่ะ คุณทำบริษัทรับส่งของระหว่างประเทศ แต่คุณไม่มีคนพูดภาษาอังกฤษได้...แล้วคุณจะเปิดบริษัทระหว่างประเทศไปหาอะไรเนี่ยยะ

ทั้งสองหน่อเลยอาศัยเดินทางไป ถามทางไป...
....แต่ไม่เข้าใจว่าคนเวียดนามเนี่ยเขารู้จักเมืองเขาหรือเปล่า?
ก็เข้าใจนะ ว่าคนเราไม่ได้จะรู้จักเมืองทั้งหมดของตัวเองหรอก...แต่ถ้าไม่รู้ก็ควรจะบอกว่า "ไม่รู้" สิ เดี๋ยวก็ชี้บอกไปทางนี้ อีกคนก็บอกไปอีกทางนึง ขนาดถามคนขับแท็กซี่...มันยังบอกกูว่า "ไม่รู้" เลย!!

ในระหว่างที่งมหาทางตามที่อยู่ที่ไอ้คุณยามมันเขียนมาให้...
อยู่ดีๆ ก็มีคุณลุงคนนึงเข้ามาบอกว่าไปทางโน้น ทางนี้....สักพักบอกขึ้นรถลุงสิ
...อ่าว ลุงเป็นมอเตอร์ไซต์รับจ้างเหรอคะ? พวกหนูจะถามทางเฉยๆ ไม่ได้จะไปกับลุงนะ (เว้ยเฮ้ย)!!

...ความเหนื่อยของวันนี้ยังไม่สิ้นสุดลงเพียงแค่การหาทางไปเอาพัสดุไม่เจอเท่านั้น (ตอนนี้แก้ปัญหาได้แล้ว โดยโทรไปหา call center ของบริษัท นั่นก็วิ่งหาคนพูดอังกฤษให้ควั่กเหมือนกัน...เฮ้ออออ) เมื่อตกเย็น ประมาณ 5 โมงเห็นจะได้ ได้มีโทรศัพท์จากศูนย์ ASUS ที่คุณเมทของเรา (แม่หนึ่ง) ได้นำโน๊ตบุ๊คไปส่งซ่อมไว้โทรมาแจ้งว่าซ่อมเสร็จเรียบร้อย สามารถมารับเครื่องได้ ด้วยความดีใจ...ทั้งสองเลยได้นั่งรถแท็กซี่ไปนำโน๊ตบุ๊คกลับมา...

เหตุมันเกิดก็ไอ้ตอนเนี่ยแหละ...นั่งๆ ไปยังไม่ทันจะถึงที่หมาย
อีกทั้งรถแมงกะไซต์เยอะแยะมากมายอย่างกับฝูงมดคลานอยู่ทั่วทั้งท้องถนนและโซนฟุตบาท
...รถดับ!!...สตาร์ทก็ไม่ติด (งานงอกสิคะหนนี้) ลงเดินค่ะ....กว่าจะฝ่าฝูงรถทั้งหลายทั้งแหล่ไปได้ เล่นเอามึนควันรถกันเลยทีเดียวเชียว

โชคยังดีหน่อย ที่ตอนกลับรถไม่เสียอีก (นะ) ....ณ ตอนนี้คุณแม่หนึ่งก็กำลังตั้งหน้าตั้งตาแทะเมล็ดทานตะวันระหว่างรอลงวินโดว์ให้กับ ASUS ลูกรักของแม่แกอยู่ (ฮาร์ดดิสเสีย ทางศูนย์เลยทำการเปลี่ยนฮาร์ดดิสให้ใหม่เพราะยังอยู่ในประกัน)

ส่วนตัวคนอัพบล็อกตอนนี้...สภาพ "ไม่ไหวแล้ว" ขอตัวอำลาไปก่อน "เหนื่อยมว๊ากกก"
ไหนจะเดินกันขาลาก...บอกทางให้เดินวนไปวนมา...คุยไม่รู้เรื่องก็ยังจะคุยอีก (ทำไมถึงคิดว่าคนต่างชาติมาบ้านมันแล้วต้องพูดภาษามันได้หมดทุกคนด้วยเหรอวะ?)

ขอลา...สวัสดี...ไว้เท่านี้...สำหรับวันนี้ เอย