นี่สินะ...feeling ของหมูแช่แข็ง!!

เมื่อสมัยเด็กๆ (ตอนนี้เริ่มมีอายุละ) ตอนที่ยังอยู่ประเทศไทย...ก็ได้เรียนรู้และเข้าใจความรู้สึกของ "หมูแดดเดียว" ว่ามันร้อนขนาดไหนเวลาที่โดนตากแดด =0=

และเคยคิดว่าอากาศที่ภูเก็ตช่วงหน้าฝนนั้น "หนาวมาก" แล้วสำหรับบุคคลคนนี้...หากแต่มาจนบัดนี้ ได้เข้าใจแล้วว่าทำไมหมีถึงได้จำศีลในช่วงหน้าหนาว ไขมันก็มี ขนก็หนา หนาวแค่นิดเดียวทำไมต้องหลบอยู่ในถ้ำ...เข้าใจและซึ้งในสิ่งที่หมีทำก็ตอนนี้แหละ (เพื่อนๆคนไหนที่อยู่ทางเหนือคงจะมีประสบการณ์เรื่องอากาศหนาว แต่ตัวผู้เขียนไม่เคยไปถึงหรอกทางเหนือน่ะ อยู่แต่ทางใต้เนี่ยแหละจ๊ะ)

สภาพอากาศตอนเช้า....
....ยามเมื่อโผล่เส้นผมออกมาจากผ้าห่มที่ซุกตัวนอนไว้ดุจดั่งรังไหมคอยให้ความอบอุ่น....พลันเกิดความคิดขึ้นมาอย่างฉับพลันโดยไม่ต้องผ่านเซลล์สมองเลยว่า "หนาวว่ะ (มุดกลับเข้าผ้าห่ม)" แต่ถึงอย่างนั้นก็ต้องตื่นออกจากสถานที่อันแสนอุ่นกาย เพื่อที่จะไปเรียน และเมื่อนึกได้อย่างนั้นก็เอามือทั้งสองข้างโหล่ออกมา ทันใดนั้นก็ซุกมือกลับเข้าผ้าห่มอีกรอบ (ก็คนมันเย็น) จากนั้นก็นอนซุกอยู่กับที่ต่ออีกเป็นเวลา 15 นาที ก่อนที่จะรีบเอาผ้าห่มออกจากตัวอย่างเร็ว (ถ้าค่อยๆ เดี๋ยวจะมุดกลับเข้าไปอีกอย่างไม่ต้องคิดอะไรเลย)

เมื่อสามารถนำหัว แขน และลำตัวท่อนบนออกมาจากผ้าห่มได้แล้ว...ก็จะนั่งเอ๋อด้วยความที่อากาศเย็นมากสมองเกิดการตีบตัน เลือดเดินผ่านได้ค่อนข้างจะลำบาก และกำลังประมวณผลว่าจะ "อาบน้ำ" หรือ "ไม่อาบน้ำ" ดีนะ...(คุณเมทชาว"เช็ค"เองก็ไม่ค่อยได้อาบน้ำเสียเท่าไร ฉีดๆ น้ำหอมดับกลิ่นเอา) ซึ่งโดยส่วนมากแล้วก็จะอาบน้ำก่อน แบบว่าอาบน้ำอุ่นแล้วมันสบ๊ายสบายจริงๆ นะเออ อาบน้ำเสร็จแล้วก็ออกมาชงกาแฟร้อนๆ ทานสักถ้วย (อยากจะทานแบบ "ร้อนๆ" แต่ตั้งเผลอไว้แปปเดียว...เย็นซะละ)

พอเสร็จภารกิจก็เดินออกจากห้อง...ยามลมน้อยพัดมาอย่างอ้อยอิ่ง กระทบถูกปลายเท้า ใบหน้า และมือ...แหมมมมมมมมมมมม อยากจะหัวเราะเป็นภาษาอิสราเอล (ความรู้สึกแบบบรรยายไม่ออก บอกไม่ถูก เรียกได้ว่าอยากจะเป็นพี่ปั๊ป-POTATO กันเลยทีเดียวเชียว) อยากจะมุดกลับผ้าห่มแล้วหายตัวไปในนั้นเสียเลย...ถึงว่าสิทำไมหมีที่มีไขมันหนา (อ้วนเหมือนกัน) แถมยังมีขนหนา (ใส่เสื้อหนาๆ ให้คล้ายๆ กัน) แล้วทำไมไม่ออกหากินตอนหน้าหนาวมันเพราะ feeling เช่นนี้นี้เองสินะ!!

นอกจากอากาศหนาวจะมีผลต่อความสามารถในการทำงานของสมองแล้ว ยังส่งผลไปถึงความสามารถในการเคลื่อนไหวของนิ้วมืออีกด้วย...แบบว่าข้อนิ้วแข็งแป๊ก ขนาดจะพิมพ์อะไรสักทีนึงจะเลื่อนนิ้วไม่ค่อยจะไปเลย ต้องยกไปทั้งมือกันเลยทีเดียว แล้วแบบนี้การจะเขียนหนังสือคงไม่ต้องบอกว่า "ลำบาก" กับชีวิตมากที่สุด ค่อยๆ เขียนไปทีละตัว สองตัว....จะทวนหนังสือเสียทีก็ลำบากกับการจดเสียเหลือเกินT^T

ว่าแล้วก็ขอออกไปเผชิญลมหนาวด้านนอกก่อนน่ะ วัดดวงว่าจะใช้เงินดอลลาห์ในการจ่ายซื้อของได้หรือเปล่า เหอๆ (เงินหมดแล้ว...บัตรเอทีเอ็มได้วันจันทร์ ลุ้นจริงๆ เลย)